კიდევ ერთი პოსტი სერიიდან "ეს ბანალურია, მაგრამ ყველას გვაინტერესებს".
ბევრი შეიძლება ვილაპარაკოთ თუ რა სარგებლობა მოაქვს ვინმესთან ურთიერთობას (ვგულისხმობ საპირისპირო სქესს), მაგრამ დღეს მოდით იმაზე ვილაპარაკოთ ნამდვილად გვჭირდება თუ არა ვინმესთან ერთად ყოფნა და რა ზიანი მოაქვს ერთად ცხოვრებას.
ერთი საქმეა ლამაზი სიყვარული, რომანტიკა და საღამო სანთლებით და მეორე ყოველდღიური რუტინული ცხოვრება რომელიც ადრე თუ გვიან მოითხოვს ლოგინის ალაგებას და ჭურჭლის გარეცვას, საჭმლის კეთებას თავი რომ დავანებოთ და სიმართლე ვთქვათ, ეს მოსაწყენი და უინტერესოა, მაგრამ მაინც ღირს?!
დიდი ბედნიერებაა თუ წააწყდები ისეთ ადამიანს რომელიც არ არის ეგრედწოდებული ქართველი აზიატი და სულ სხვა ჯიშის ცხოველია... (სხვათაშორის წითელ წიგნში მოწინავე ადგილი უჭირავს)
ტიპი სასურველი, კაცი რომელიც ისეთია როგორიც ეგრედწოდებული თქვენი შებმის დროს იყო, ანუ:
ისევ ისე გჩუქნით საჩუქრებს როგორც ადრე.
ისევ იმდენ ყურადღებას გითმობთ როგორც ადრე.
გჩუქნით დაუვიწყარ საღამოებს და ა.შ
რაც მთავარია, შეძლებისდაგვარად გეხმარებათ რუტინული საქმის კეთებაში და შემდეგ მხურვალე კოცნით გაჯილდოვებთ.
ეხლა კი მოდით უფრო გავრცელებულ ჯიშზე ვილაპარაკოთ.
კაცი გავრცელებული, აზიატი ქართველი ( ცოლმა სახლი უნდა დაალაგოს, შვილები გააჩინოს/გაზარდოს, საჭმელი გააკეთოს, მე კი ამ დროს ნაშებში ვირბენ იმიტომ რომ ჩემი ცოლი ისეთი მომხიბლელი აღარ არის როგორც ადრე და არც ბევრი პოზა არ იცის, მაგრამ ეს არაფერი, იმიტომ რომ მე კაცი ვარ და მეპატიება)
ნაცნობი ისტორია და ძალიან რეალური ქართულ რეალობაში, ალბათ ამიტომ არის თბილისი ყოფილი ცოლების კლუბი.
და მაინც... რატომ ოცნებობს ყველა ქალი გათხოვებაზე?!
სიმართლე გითხრათ არ ვიცი, ლოგიკურად რომ ვიმსჯელოთ გათხოვება საქართველოში არის იგივე რაც გადადგა ნაბიჯი უფრსკრულში თვალახვეულმა ან თვალდახუჭულმა, ნუ ამას რა მნიშვნელობე აქვს...
დასკვნას ამ პოსტიდან ვიცი ვერ გააკეთებთ, მეც ვერ გავიგე რა ჯობია, იყო მარტო თუ ვინმესთან ერთად.
პ.ს მამაკაცებთან ბოდიში, იმედია მიმიხვდებით ჯანსაღ ან ავადმყოფ იუმორს, ნუ თქვენ გადაწყვიტეთ.
No comments:
Post a Comment